Ταξίδι στην Κίνα για Tai Chi-Εμπειρίες στην κινέζικη ύπαιθρο-Κοινή ιδιοσυγκρασία Κινέζων και Ελλήνων

Το ταξίδι μου στην Κίνα διήρκεσε λίγο περισσότερο από 24 ώρες. Από την Θεσσαλονίκη πήγα στο Ντύσελντορφ, από εκεί στο Πεκίνο, από το Πεκίνο στο Τσινγκ Νταο. Το πρώτο πράγμα που είδα στην Κίνα ήταν το smog του Πεκίνου. Μία γκρί ομίχλη που δεν σε αφήνει να δεις πάνω από 200 μέτρα απόσταση.

Αφου προσγειώθηκε το αεροπλάνο, επί ένα τέταρτο κυλούσε στον αεροδιάδρομο με σχετικά γρήγορη ταχύτητα, όπως ενός λεωφορείου, μέχρι να φτάσει στην πύλη αποβίβασης. Πριν μπορέσω να κυκλοφορήσω ελεύθερα στο αεροδρόμιο για να κατευθυνθώ στην έξοδο πτήσεων εσωτερικού, έγινε έλεγχος της βίζας δύο φορές. Εκτός από αυτό βγάλανε οι υπάλληλοι του αεροδρομίου και φωτογραφία μου για παν ενδεχόμενο. Δεν έχω ξαναδεί τόσο πολύ κόσμο. Υπήρχαν κάποιοι που κατεύθυναν των κόσμο στον σωστό προορισμό φωνάζοντας με μεγάφωνα , κάτι συνηθισμένο στην Κίνα.

Όταν έφτασα στο Τσινγκ Νταο, έγω, οι βαλίτσες μου όχι, μετά από συνεννόηση στα κινέζικα για το πότε και που θα παραλάβω τα πράγματα μου ήρθε επιτέλους ο οδηγός που θα με πήγαινε στο βουνό Ντα Τσινγκ Σαν με το αυτοκίνητο. Στην Κίνα η οδήγηση είναι πού φρικτή. Σε μια διαδρομή 2 ωρών θα σκοτωνόμασταν τουλάχιστον 3 φορές. Είναι λογικό όταν ο οδηγός οδηγεί και ταυτόχρονα γράφει μηνύματα στο κινητό.

Το βουνό Ντα Τσινγκ Σαν είναι κοντά στην πόλη Γου Λιαν στο γεωγραφικό διαμέρισμα Σαν Ντονγκ. Δεν έχει πολύ υψόμετρο είναι όμως καταπράσινο και αποτελείται από τεράστιους λόφους. Σε κάποιο σημείο βρίσκονται ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις που συνεργάζονται με τον Master Chen Zhonghua. Ο δρόμος είναι πολύ απότομος.

Η φύση της Άπω Ανατολής είναι πάρα πολύ όμορφη και διαφορετική από την δική μας. Εκεί που πήγα δεν υπήρχαν μεγάλα οροπέδια ή βουνά με υψόμετρο. Το τοπίο σε εκείνα τα μέρη αποτελείτε από μεγάλες πεδιάδες, όπου υπάρχουν διάσπαρτες κωμοπόλεις και χωριά, και λοφίσκους αρκετά υψηλούς με πλούσια καταπράσινη βλάστηση, τρεχούμενα νερά και πάρα πολύ υγρασία.

Το ξενοδοχείο ή μάλλον οι ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις που συνεργάζονται με τον Tai Chi Master Chen Zhong Hua, είναι πενταώροφο με τεράστιους εσωτερικούς χώρους που τους χρησιμοποιούνε για να τρώνε οι επισκέπτες πρωινό, για διαλέξεις αλλά ακόμη και για προπόνηση όταν κάνει κρύο και είναι αδύνατη η προπόνηση στον εξωτερικό χώρο. Οι εσωτερικοί χώροι προπόνησης είναι πολύ μεγάλοι τόσο ώστε να χωράνε δεκάδες ανθρώπους.

Στην Κίνα όλα τα κτίρια είναι υπερμεγέθη, ιδίως τα δημόσια κτίρια και αυτά τα οποία δέχονται πολύ κόσμο, ξενοδοχεία, νοσοκομεία, κάτι που για αυτούς είναι αναγκαίο λόγο του πληθυσμού της χώρα τους.

Τις πρώτες δύο εβδομάδες όπου βρισκόμουν εκεί-στο βουνό Da Qing Shan-έκανα προπόνηση μόνο με Κινέζους. Δεν είχε έρθει ακόμα κανένας δυτικός. Επειδή τότε δεν είχα εξασκήσει τα κινέζικα που είχα μάθει τα τελευταία 10 χρόνια, δυσκολευόμουν αρκετά στην συνεννόηση, πράγμα το οποίο άλλαξε ριζικά μετά από ενάμιση μήνα.

Με τους Κινέζους έχουμε πάρα πολλά κοινά σημεία στην συμπεριφορά μας και πολλά παράλληλα σημεία στον πολιτισμό μας. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι εμείς και οι Κινέζοι έχουμε παράλληλους ιστορικούς, φιλοσοφικούς και πολιτισμικούς δρόμους.

Αυτό που βίωσα και μπορώ να επιβεβαιώσω, σχετικά με την νοοτροποία τους και την συμπεριφορά τους, είναι ότι οι Κινέζοι είναι πολύ περισσότερο επικοινωνιακοί από εμάς και ότι μοιάζουμε πολύ στον τρόπο που δρούμε. Ήδη τις πρώτες δύο εβδομάδες έκανα φιλίες, όχι απλώς επιφανειακές, αλλά ουσιαστικές. Ένας Κινέζος, που είναι πλέον φίλος μου, χωρίς τότε να με γνωρίζει με προσκάλεσε στην πόλη του, “έτρεξε” για εμένα ώστε να μπορέσω να παρακολουθήσω μαθήματα κινεζικών στο πανεπιστήμιο της πόλης όπου διέμενε και με φιλοξένησε στο σπίτι του για μία νύχτα πραγματικά χωρίς καλά, καλά να με ξέρει.

Όταν μετά από δύο εβδομάδες ήρθαν λίγοι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι στο βουνό, ναι μεν στην αρχή χάρηκα διότι μου ήταν πιό άνετο να μιλήσω αγγλικά, αλλά έπειτα διαπίστωσα ότι με τους Κινέζους υπήρχε ανθρώπινη επικοινωνία, ενώ με τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους η επικοινωνία, ή καλύτερα ας χρησιμοποιήσω την λέξη κοινωνία, ήταν τυπική, ψεύτικη και πολλές φορές δυσάρεστη.

Στην Κίνα συναντάει κανείς ανθρώπους ευχάριστους και φιλόξενους. Φυσικά όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά των Κινέζων. Δεν νομίζω να έχει υπάρξει κάποιος δυτικός που να έχει πάει στην Κίνα για πρώτη φορά και να μην τον κορόιδεψαν για να του πάρουν λίγα παραπάνω χρήματα. Παραδείγματος χάριν κάτι που κοστίζει 100 yuan να του το πούλησαν 200 yuan. Στην Κίνα όποιος γνωρίζει κινέζικα θα ακούσει σίγουρα αυτές τις δύο λέξεις που χρησιμοποιούνται συνέχεια στην Κίνα. Η μία από αυτές είναι η λέξη “qian” που σημαίνει λεφτά και η άλλη είναι η λέξη “pian” που σημαίνει εξαπατώ.

Το πρόγραμμα της προπόνησης είναι πολύ σκληρό. Για παραπάνω από ένα μήνα είναι σχεδόν αδύνατο να το αντέξει κανείς.
Η ημέρα εκεί περνάει ως εξής :
05:30-07:00 προπόνηση
07:00-07:30 πρωινό
09:00-11:30 προπόνηση
12:00 μεσημεριανό
15:00-17:30 προπόνηση
18:00 απογευματινό
20:00-21:00 προπόνηση

Διάλειμμα το Σαββατοκύριακο δεν υπάρχει. Το ανωτέρω σκληρό πρόγραμμα πραγματοποιείτε κάθε ημέρα.Εκτός από την προπόνηση που καλύπτει τον περισσότερο χρόνο της ημέρας δίδετε χρόνος για πρωινό, μεσημεριανό, βραδυνό, για μεσημεριανή ξεκούραση μιάμισης ώρας και για βραδινό ύπνο.

Η ημέρα του ασκούμενου στο βουνό Da Qing Shan περνάει με προπόνηση, φαγητό και ύπνο. Αυτό το πρόγραμμα σε συνδυασμό με το ότι δεν μπορείς να βγεις από τις ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, έστω για βόλτα, διότι δεν υπάρχει κάτι όπου μπορείς να πας, αλλά ακόμη και να υπήρχε ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος και ανηφορικός, κάνουν την παραμονή εκεί μονότονη.

Βέβαια άξιζε τον κόπο αυτή η θυσία που έκανα για ένα μήνα και αποχωρίστηκα από τις ανέσεις μου. Οι ικανότητες μου στο ται τσι πολλαπλασιάστηκαν.

Όταν πήγα στο βουνό η φόρμα μου ήταν ναι μεν καλή, αλλά χρειαζόταν πολύ διόρθωση. Πραγματικά αισθάνθηκα σαν να μαθαίνω την φόρμα από την αρχή. Τα άλματα που γίνανε επάνω στις γνώσεις μου ότι αφορά το ται τσι ήταν τεράστια. Το μόνο που έμενε μετά αφου επέστρεψα στην Θεσσαλονίκη ήταν να εξασκήσω αυτά που έμαθα στην Κίνα.

Το δικό μου προσωπικό συμπέρασμα είναι ότι οι πολεμιστές που ασκούν Chen Style Taijiquan “Practical Method” σίγουρα πρέπει να επισκεφτούν έστω μία φορά το βουνό Da Qing Shan. Τέτοιες επισκέψεις για διόρθωση και εντατική εξάσκηση ται τσι καλό είναι να γίνονται κάθε 4 με 5 χρόνια.

Η θυσία που κάνει κανείς εγκαταλείποντας για λίγο τις ανέσεις του και η “πίκρα” που τρώει, όπως λένε οι Κινέζοι, από την σκληρή προπόνηση και την εξάντληση, αξίζουν τον κόπο γιατί πραγματικά το Tai Chi κάνει άλματα τα οποία για να γίνουν πίσω στην χώρα προέλευσης του καθενός χρειάζονται χρόνια.

Περιγραφή της παραμονής μου στην πόλη Τιεν Τζιν, που βρίσκεται δίπλα στο πεκίνο, θα γίνει σε άλλο άρθρο.

Αθανάσιος Αλεξάτος-Γέφυρα Ανατολής Δύσης